اگر نگاه مهربان و گرم سایه های خیال را در سرداب فراموشی به یادگار گذاشتند و رفتند.

اگر کسی بار سفر بست , او را بدرقه کردند و تا آن سوی ندانم ها راهیش کردند.

اگر نگاه ساده ی پر رونق دلی باشد اما تیره و تارش کردند.

اگر در لحظه های سخت و طاقت فرسا دیگر پرنده ای پر نزد.

اگر غم انگیز ترین شادی ها را کشمکش هر روزه ی آدمی کردند و رفتند.

اگر ناله های خسته و زخمی را هم آغوش آینه کردند.

اگر نجیبانه ترین نگاه را هم پاتوق  تهمت های روزمرگی خود کردند.

اگر بال پریدن را از چشمان مغرور و معصومی گرفتند.

اگر قلبی را سوگوار شکستن بی صدای خویش کردند.

اگر کلاغ نفرت را دست آموز آشیانه ی دل کردند.

اگر از سوسو ی چراغی برای روشنایی مسیر خاموشی نیز دریغ ورزیدند.

اگر درد های دل دیگری را شماره کرده و با لذت خوشی های خود سایه ی تحقیر را تا نهایتش به تصویر کشیدند.

اگر آدمی را خسته از تکرار خروار خروار غم نمودند .

آری اگر سایه ی اجبار آدمی را تا ابد هم نشین خارها کرد.

اما باز هم من و تو:

تفاوت بین نگاهها را ترسیم خواهیم کرد و دل های شکسته را تعقیب .

دستهای احساس را هم آغوش تن سبز لحظه  ها خواهیم کرد و آرزو های خاموش شده را مست از باده ی بی نیازی خواهیم نمود.